cukrzyca ciążowa - część 1

Ostatnio dawno mnie tu nie było i trochę się też działo u mnie.
Nie miałam sposobności, by zaglądnąć do komputera, by otworzyć internet i by poczytać Wasze posty. Bardzo tego żałuję, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - jak powiada stare przysłowie.

Nasza Polska Złota Jesień:) to obrazek dla oczu:), by się uśmiechnęły:)

Najgorszą sprawą jest to, że mam złe wyniki ogólne. Dodatkowo mam cukrzycę ciążową. W związku z tymi wynikami musiałam zmienić (właściwie jestem w trakcie zmian) cały mój jadłospis, który nie był zły, tzn. odżywiałam się zdrowo, ba nawet bardzo zdrowo. Jednak teraz muszę wszystko dostosować do potrzeb organizmu, z uwzględnieniem cukrzycy oraz skaczącego cukru i przede wszystkim z uwzględnieniem dziecka, które we mnie rośnie i potrzebuje wielu ważnych składników.

Nie ukrywam, że się podłamałam tą cukrzycą. Ostatni tydzień to wizyty u diabetologa, dodatkowe badania i nauka obsługiwania glukometru oraz liczenia i planowania kalorii oraz przeliczania, co ile ma węglowodanów. Jeszcze w czwartek mam spotkanie w szpitalu w związku z tym wszystkim.
Postaram się o tym dalej napisać wszystko szczegółowo.
Swoją drogą, dobrze, że służba zdrowia tak się opiekuje ciężarnymi z cukrzycą... Ciekawe, jak jest u Was?

No cóż, ponoć z cukrzycą w ciąży jest tak, że jest w ciąży, a po ciąży znika. Pomimo to lekarze zwracają uwagę, że często też ta cukrzyca do nas wraca na starość, albo i wcześniej, więc nie mamy żadnej pewności, że już się nie pojawi. Perspektywa ciągłej kontroli jedzenia i odżywiania oraz poziomu cukru we krwi jest dla mnie przerażająca!!!

Przerażający jest również fakt, że po każdej ciąży coś złego mi w organizmie zostaje i ta niesprawiedliwość mnie irytuje i niepotrzebnie denerwuje. Lekarze podkreślają, że to także wina wieku.

Jak by mogli to wszystko dopasowaliby do wieku. To też mnie to irytuje! Najlepiej kobiety po 35 roku życia wszystkie uśmiercać i byłby święty spokój. Na ziemi żyliby tylko mężczyźni oczywiście  najwięcej staruchów i młode kobiety - tzn. max do 35 roku życia. To byłby pewnie raj na Ziemi - oczywiście dla facetów!!!
I tu odzywa się biologia i kolejna niesprawiedliwość, dlaczego to kobiety mają menopauzę, a mężczyźni nie? Dlaczego mężczyźni przez całe życie mogą płodzić, a my nie? Nie to, żebym była jakąś zatwardziałą feministką, ale irytuje mnie fakt, że jak jestem u lekarza-faceta to ciągle słyszę komentarze o wieku. Kobiety-lekarki tego nie mówią - przynajmniej mi.
Jak tak dalej pójdzie to nie ręczę za siebie w stanie silnego działania wszystkich możliwych hormonów w moim organizmie.

Mogłabym chodzić i chodzić na spacery, gdy tak pięknie jest na dworze... i wówczas o niczym nie myśleć...

Diabetolog dał mi do zrozumienia, że jakbym nie daj Boże zaszła jeszcze w jedną ciążę, to raczej na pewno nabędę dodatkową chorobę, z którą będę się męczyć do końca życia. Świetnie - tak się rozmawia z pacjentką i do tego w ciąży!? Tak to wszystko dla mnie brzmi, jakbym miała za jakieś kilka lat "zejść" z tego świata - może już powinnam wykupić dobre miejsce gdzieś na górce??

Nie ma jak pocieszenie człowieka. W tej sytuacji nie pozostanie mi nic innego, jak po porodzie i po połogu zrobić bilans zysków (o ile będą) i strat mojego organizmu i przedłożyć mężowi rachunek, bo konsekwencje powinniśmy ponosić razem, czy jak????
Tylko,co to da?

No cóż, to na razie tyle. Do cukrzycy ciążowej jeszcze na pewno wrócę, bo to ważny temat i zapowiada się na to, że dłużej u mnie zagości. Oby się tylko za bardzo nie przyzwyczaił.


Bardzo dziękuję wszystkim za odwiedzenie mojego posta!!!

Gorąco zapraszam do dyskusji i komentarzy, a także do obserwowania mojego bloga. 

Na pewno będą jeszcze ciekawe konkursy!!!:))))

Chwalcie się swoimi dzieci i osiągnięciami związanymi z wychowaniem, a tym samym pomagajcie w wychowaniu innym.