sobota, 13 lutego 2016

Agresja - nowe tabu? Jesper-a Juul-a*

Agresja - nowe tabu Jesper Juul
Oto okładka książki, która liczy tylko 142 strony.


Ten wpis powstał już dawno, ale jakoś nie mogłam znaleźć czasu, by go solidnie sprawdzić i skorygować. Niestety nadal dzieci chorują, a mąż długo pracuje, dlatego od rana do wieczora jestem z moimi urwiskami. Zdawało mi się, że choroba już się skończy, ale na wczorajszej wizycie lekarka przedłużyła Tomkowi antybiotyk. W płucach coś jeszcze się dzieje i mamy zakaz kontaktu z innymi ludźmi i dziećmi. Nie dobrze by się stało, gdyby Tomek po dwutygodniowej kuracji zaraził się np. wszech panującą u nas (ponoć) grypą. Z Karinką będziemy u lekarza dopiero w środę. Może choć u niej będzie już dobrze. Przez to wszystko zaniedbałam też odpowiadanie na Wasze komentarze. Wszystko nadrobię. Wieczorami padam i leżę, jak potłuczona marząc o tym, by sen nadszedł i trwał nieprzerwanie choć 4 h... Nie mam siły siedzieć przy laptopie:(

Oj te bezczelne i wredne choróbska. 

Tymczasem już wcześniej miałam pisać o mojej ostatniej lekturze, i rozpocznę od krótkiego wytłumaczenia skąd w ogóle ta lektura.

Tomek od samego urodzenia był dzieckiem bardzo "książkowym", tzn. rozwijał się zgodnie ze standardami, o których miałam przyjemność czytać w różnych pozycjach dostępnej literatury, np. bunt dwulatka przechodził ze wszystkimi możliwymi przypadkami książkowymi.
 Moja edukacja dotycząca dzieci zakończyła się na 2,5 roku Tomka, a to z racji tego, że moje dziecko stało się w miarę spokojnym i wyważonym chłopcem. W związku z tym nie szukałam już kolejnych lektur, bo dawaliśmy sobie świetnie radę bez cennych wskazówek. Jak się okazało, nie było to dobre posunięcie, bo mój syn nadal rozwijał się "książkowo". Oznacza to, że nie był grzecznym aniołkiem, który potrafi spędzić w kącie z zabawkami 5 godzin i nie przeszkadzać innym, ale też nie był jakimś agresywnym "bandziorem". Ot po prostu typowy, normalny i żywiołowy chłopiec.
W związku z różnymi zmianami w charakterze Tomka, jego rozwojem, obecnością w przedszkolu oraz niestosowną i mało profesjonalną uwagą przedszkolanki, że moje dziecko jest agresywne (Jak się okazało wspomniana przedszkolanka mówiła to nie tylko mi, ale także innym rodzicom małych dzieci. O tym może innym razem.) - ponownie zaczęłam się edukować na różne możliwe sposoby. Jednym z nich są lektury książkowe. 

Naj sam pierw przeczytałam bardzo ciekawą i polecaną pozycję Jespera Juula "Agresja - nowe tabu". Polecam nie tylko rodzicom czterolatków, ale także młodzieży szkolnej i oraz tym, którzy mają dzieci w różnym wieku. To także książka dla dobrych przedszkolanek i dobrych nauczycieli, którzy nie stronią od nauki i poszerzania swojej wiedzy oraz nie bazują tylko na swoim "starym", bardzo często niewłaściwym doświadczeniu (zwłaszcza będących bez stosownego wykształcenia).

Książkę zakupiłam w księgarni internetowej w cenie około 29 zł. Tak na marginesie, kupowałam kilka książek, więc otrzymałam jakąś zniżkę.

Autor porusza w niej bardzo ważne kwestie dotyczące silnych emocji u dzieci, Mówi o nich w bardzo przystępny i jasny sposób. Pisze, jak pomóc dziecku sobie z nimi radzić, jak radzić sobie z agresją i przekształcić ją w konstruktywne działanie. Juul zwraca uwagę przede wszystkim rodzicom, nauczycielom i opiekunom, że zachowania agresywne u dzieci to nie przejaw złego charakteru, lecz sygnał dla nas - dorosłych, że u dziecka pojawia się jakaś frustracja lub głębszy problem.

Autor pisze, iż agresywne zachowanie dzieci i młodzieży świadczy o pewnych zaniedbaniach, których doświadczyli już w pierwszych latach swego życia, ale...
...podkreśla dosadnie, że większość opiekunów (nauczycieli, przedszkolanek, etc...) charakteryzuje dzieci w wieku od trzech do sześciu lat, jako "dzieci z problemami". 
Prawda jest taka, że tylko niewielki odsetek tych dzieci jest ofiarą zaniedbań i nadużyć ze strony swoich rodziców. W obecnym czasie w przedszkolach i szkołach nasila się tendencja dyskryminowania dzieci, które przejawiają frustrację lub złość. 

Agresja stała się nowym tabu.

Instytucje zajmujące się wychowaniem naszych dzieci bardzo często nie potrafią się zmierzyć z agresją w jakiś sensowny sposób, nie rozumieją tematu. Także nie potrafią rozróżnić agresję konstruktywną i destrukcyjną. Nie wiedzą, jak dziecku pomóc, jak nauczyć go radzenia sobie z emocjami, lustracjami, które go gnębią (z tym często nie radzą sobie także i rodzice:()
To tylko jeden z nielicznych tematów związanych z frustracja i agresją u dzieci, które porusza Juul. Uważam, że to bardzo wartościowa książka dla nas wszystkich i dobrze by było, gdyby każdy z nas ją przeczytał. Sama przeczytałam ją z wypiekami na twarzy i dużo się dowiedziałam oraz nauczyłam. Wiele z punktów obecnie stosuję w moich relacjach z dzieckiem i uczę się go także w inny sposób.
Nie chcę tu bardziej szczegółowo omawiać wszystkie problemy poruszane przez autora, ale za to przytoczę kilka wybranych i ważnych uwag/wskazówek/myśli i wypisów od Juula. Mam nadzieję, że chętnie sięgniecie do tej lektury i z niej skorzystacie, jak ja zachęcona przez jedną z moich kochanych sąsiadek:

  • dziecko powinno się czuć w rodzinie kimś wartościowym dla swoich rodziców, wówczas może rozwinąć w sobie zdrowe poczucie własnej wartości,
  • dziecko nie może być wyłącznie krytykowane przez rodziców, to może obniżyć jego zdolności poznawcze,
  • dziecku należy się feedback od rodziców,
  • rodzice powinni zachowywać się szczerze, brać na siebie odpowiedzialność za swoje zachowanie i nie próbować się wybielać zrzucając winę na dzieci,
  • dorośli nie powinni stosować wobec dzieci agresji werbalnej,
  • ZUPEŁNIE ZDROWY ROZWÓJ DZIECKA DOPUSZCZA, ŻE W WIEKU OD DWÓCH DO TRZECH LAT MOŻE ONO UDERZYĆ, POPCHNĄĆ ALBO UGRYŹĆ RODZICA LUB INNE DZIECKO! - to oznaka frustracji, którą dziecko w tym wieku przeżywa niemal co godzinę!,
  • Dzieci nigdy nie są winne swojego zachowania. Jeśli przeciąży się ich duszę poczuciem winy i moralnym potępieniem, straci na tym ich zdrowie duchowe i kompetencje społeczne. A gdy dorośli - zamiast uświadomić sobie te zależności - utwierdzą się tylko w swojej krytyce, obciążą swoje dzieci poczuciem winy na całe życie,
  • Napady złości u dzieci, które wracają ze szkoły do domu i muszą rozładować energię albo potrzebują nieco indywidualnego zainteresowania, to normalna reakcja społeczna,
  • Kluczową potrzebą naszego życia jest bycie kimś wartościowym dla innych. Jeżeli nie czujemy się tak wartościowi, jakbyśmy chcieli to wówczas pojawiają się u nas agresywne emocje,
  • W relacjach pomiędzy dorosłym i dzieckiem odpowiedzialność spada w stu procentach na dorosłego,
  • Uczucie agresji jest częścią rozwoju i dojrzewania dzieci i może przybierać dwojaką postać: agresji wobec innych i wobec siebie.


* Wszystkie spostrzeżenia, uwagi i wnioski pochodzą z książki: "Agresja-nowe tabu" Jespera Juul-a.


4 komentarze:

  1. Czytałam właśnie na głos te punkty mojemu M. kupimy tę książkę, bardzo fajnie ją opisałaś.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Książkę polecam, bo otwiera oczy nie tylko na dzieci, ale i na różne inne sytuacje w życiu, także w pracy, w związku, czy w innych relacjach z ludźmi:) Serdecznie pozdrawiam:)

      Usuń
  2. ciekawa pozycja trzeba się w nia zaopatrzyć :D ja mam jego książkę moja kompletna rodzina też bardzo ciekawa godna plecenia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też zamierzam kupić tą książkę. Na razie czytam kolejną i są jeszcze dwie na półce. No nic uczymy się całe życie:))) Gorąco pozdrawiam:)

      Usuń