czwartek, 30 kwietnia 2015

Karinka - szesnaście miesięcy już za nami:)

Najlepiej wszędzie chodziłaby sama i najlepiej, by było, gdyby nikt jej nie gonił...

Moja mała Księżniczka rośnie, jak na drożdżach. Już ma szesnaście miesięcy i wyrasta nam na pewną siebie, zdecydowaną i kapryśną kobietkę. Powoli dostrzegam różnice w charakterach chłopca i dziewczynki, a może właściwiej powinnam nazwać różnice pomiędzy Tomkiem i Karinką. 
W związku z tym, że Karina ma starszego brata, czyli jakieś rodzeństwo, wiele umiejętności przyswaja lub przyswajała do tej pory znacznie szybciej. Wynika to z powodu chęci naśladowania brata, brania z niego przykładu lub dorównywania mu kroku. W wielu sytuacjach jest bardzo śmieszna i pocieszna w tym, co robi, ale także odważna i śmiała i przebojowa. Oprócz standardowych i typowych umiejętności prawie półtorarocznego dziecka, Karinka ma jakieś swoje indywidualne, nie wiadomo czym podyktowane zdolności/talenty/sprawności:

  • Karinka to mała tancerka. Gdy tylko usłyszy muzykę, to od razu stara się tańczyć w jej takt, zgodnie z melodią. To jest takie zabawne, słodkie i kochane.
  • Moja córeczka to mała tatusiowa zazdrośnica. Nawet ja nie mogę się przytulić do męża, bo od razu podnosi takie larum, że uszy pękają.
  • Nie chce mówić nawet pojedynczych wyrazów, choć wiem, że parę wyrazów już zna. Ona po prostu nie ma ochoty na spokojną rozmowę i nie ma sposoby, by ją przekonać.
  • Karinka to mała dewastatorka wszystkiego, co wokół niej się znajduje. 
  • To także mała kapryśna istotka, gdy coś nie układa się po jej myśli, od razu wyrzuca z Siebie słodki i głośny krzyk. Kto ją tego nauczył??
  • Karina wszystko chce dotknąć i najlepiej posmakować. Potrafi wałkować temat do znudzenia, by się czegoś dowiedzieć, by coś skosztować lub może czegoś nowego się nauczyć...
  • Fantastycznie nas wszystkich papuguje. Wówczas wychodzą takie śmieszne różne wyrazy lub dziecinne zdania:)
  • Sama od jakiegoś czasu domaga się siadania na nocnik. Może ją odbieluchuję na wakacje? Hmm to takie małe, skromne marzenie podwójnej mamy.
  • Nasza mała Calineczka uwielbia niszczyć rolety! To okropne, bo jednak jedną roletę mamy popsutą przez dzieci. Jeszcze jej nie naprawialiśmy, bo bardzo chcieliśmy ją zmienić na żaluzje elektryczne, ale jak pomyślimy, że nasze dwa "dewastatorki" zniszczą rolety w ciągu kilku dni, to szybko przekładamy tą inwestycję na plan znacznie dalszy. To także z korzyścią dla nas.
  • Karinka jest bardzo przyjaźnie nastawiona do ludzi i podczas spaceru wszystkim chce podawać rączkę, albo głaskać po głowie. Do wszystkich się uśmiecha, macha rączką i sprawia wrażenie, jakby chciała porozmawiać. Ja oczywiście martwię się, że może od kogoś nabyć jakiejś choroby dermatologicznej.
  • Potrafi cudownie dmuchać, wciągać powietrze i pluć. To jedna z niezbędnych umiejętności dziecka i bezwzględnie przydatna w nauce mówienia. Karinka non stop podgląda ćwiczenia Tomka i proszę... Nauczyła się tego, co Tomek systematycznie ćwiczy.
  • Córka nie ma ochoty na mówienie, ale gdy tylko chce coś to stęka, kwili i krzyczy, a przy tym pokazuje wszystko palcem. Skąd ona to zna? - nie mam pojęcia.


Karinka wszystko musi dotknąć, częściowo także ugryźć, polizać i na inne sposoby wypróbować:)

...bardzo lubi się huśtać:)

...hmmm tego jeszcze nie znamy:)

chodzić lubimy sami...:)

A może gdzieś by wyjechać na weekend?

To moje ulubione zdjęcie z podróży, Himalaje Gokyo Ri 5.357 m n.p.mHimalaje 

Jeszcze chwila i już będziemy się cieszyć majem. Maj to moja ulubiona pora roku i jeżeli jeszcze do tego dopisze pogoda, to mogę skakać z radości do samego nieba. Przez ostatnie trzy lata od maja większość czasu spędzałam z Tomkiem na placach zabaw. To były piękne chwile, bo bardzo lubię angażować się w taką czynną zabawę dziecka, więc każda piaskownica, zjeżdżalnie i huśtawki sprawiały mi tyle frajdy co Tomkowi. Teraz niestety maj mam już obsadzony przez pracę i nie jest już tak dobrze, że codziennie wybieram się na pikniki do lasu, czy funduję sobie długie spacery z dziećmi. A szkoda;)
Gdy już się pracuje, to człowiek na nowo zaczyna dokładnie planować każdy wolny weekend, czy jakiekolwiek świąteczne dni. Wówczas bardziej ceni się czas, weekendy, święta, wakacje i każde dodatkowe wolne. To dotyczy zwłaszcza mieszkańców dużych miast, gdzie czas jest inaczej traktowany, niż w mniejszych miejscowościach. W dużych miastach często dojazd do pracy to godzina czasu, powrót to samo, a gdy się zostanie dłużej godzinę w pracy, co powszechnie jest uważane za obowiązek, to wychodzi na to, że przy całoetatowej pracy nie ma nas około 12h na dobę w domu. W mniejszych miejscowościach nie ma ogromnych korporacji w wygórowanymi oczekiwaniami od pracowników, odległości są także zdecydowanie mniejsze i bardzo często do pracy wystarczy wyjść kilkanaście minut wcześniej.
My bardzo cenimy nasz czas i planuję z mężem każde wspólne wolne. Obecnie zastanawiamy się nad wolnymi w maju. Nie mamy ich dużo, bo ja w dwa weekendy jestem w pracy, ale jednak je mamy. Zastanawiamy się, czy może jednak odważylibyśmy się już pojechać z dziećmi gdzieś nawet na kilka dni poza Warszawę? Jak do tej pory z dwójką naszych Maluchów wybraliśmy się tylko dwa razy w podróże i po drugim razie podziękowaliśmy na długo. Tak mieliśmy dość całej wyprawy. Może jesteśmy po prostu za wygodni, a może nam się nie chce? Może powód jest taki, że jeszcze nie jesteśmy gotowi na samochodowe podróże? Do tej pory podróżowaliśmy głównie sami i pociągami oraz innymi środkami transportu publicznego. Gdy są dzieci samochód jest wręcz wymagany, bo jak zapakować się w pociąg z dwójką dzieci, wózkiem, rowerkiem i jeszcze bagażami na kilka dni dla czwórki osób? Niestety nie mamy dużego doświadczenia w podróżach samochodowych, ale sukcesywnie je zdobywamy. 
A pro po podróży samochodowych -znalazłam stronę z gadżetami motyryzacyjnymi: http://www.hussar-gruppa.com/gadzety-motoryzacyjne/, gdzie wypatrzyłam takie cudo, jak alarm przeciw zasypianiu dla kierowców. Oczywiście chciałam to nam zakupić, ale mój mąż uzmysłowił mi, że tego nie potrzebujemy, bo to urządzenie raczej dla zawodowych kierowców, którzy dużo podróżują i nie jest pożądane, by zasnęli za kierownicą. Pomijając to, gadżet bardzo mi zaimponował:)
Wracając do podróży Tomek jest już duży i pomimo, że ma swoje gorsze dni, to jednak podróże już polubił i zdaje się, że nie było by z nim już problemu. Gorzej z Karinką, która jest jeszcze mała i czasami krótki przejazd z miejsca A do miejsca B w Warszawie urozmaica nam głośnym płaczem. Gdyby miała tak płakać przez 200 km, to nie była by to miła perspektywa:( Nasze dzieci podobnie, jak my nie są przyzwyczajone do jazdy autem i może one czują to samo co my??
Niektórzy znajomi pytają mnie, jak to możliwe, że nie jestem przekonana do auta? 
A no nie, jeszcze przed pierwszą ciążą dużo podróżowałam i każdy wolny czas wybywałam za miasto w podróż dalszą lub bliższą. Wszystkie kilometry przemierzyłam pociągami, autobusami, samolotami i innymi dziwnymi pojazdami. Nauczyłam się żyć bez auta i świetnie wyobrażam sobie bez niego życie, a zwłaszcza w dużym mieście, gdzie komunikacja miejska jest niezawodna. Widać po wpisie, że nie jestem zwolenniczką auta, ale może zmieni się to w perspektywie kilku lat, gdy będę miała okazję docenić to cudo naszego wieku.

Tymczasem do wpisu dołączam moje dwa ulubione zdjęcia z wyprawy życia do Nepalu, do pięknego Nepalu, który w obecnym czasie nawiedziły okropne trzęsienia ziemi... Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze odwiedzę cudne Himalaje, może nawet z dziećmi?

Zdjęcie z tej samej wyprawy, ale tu na Kalla Pattar 5550 m n.p.m.




środa, 29 kwietnia 2015

Rodzinny weekend - taki, jakie uwielbiam

Kolejne rodzinne zdjęcie - kolejne selfi:)

Cudowny weekend za nami. Teraz, gdy pracuję także w weekendy, każdy wolny doceniam podwójnie. W ostatnią sobotę spędzaliśmy bardzo aktywnie czas, choć mój mąż wolałby przeleżeć go w domu. Ja zarządziłam, że wychodzimy i nie było wyjścia, musiał się ruszyć z mieszkania. Pogoda była cudowna, nic tylko brać koc i robić jakiś piknik gdzieś z dziećmi i znajomymi:)
Tym razem pierwszy w planie był basen. Mieliśmy długą przerwę od ostatniego pobytu i Tomek bał się na całego kąpać w wodzie. W sumie nie mieliśmy aż takiej długiej przerwy, jednak dla dziecka było to już długo, bo zapomniał, jak się bawił na zjeżdżalniach, w jakuzzi i w płytkim basenie. Postanowiliśmy, że już tak długich przerw nie będziemy robić. Nie chcemy, by Tomek bał się wody.
 Karinka była zadowolona na całego:) Normalnie, jak przysłowiowa ryba w wodzie:)

Mąż z naszymi pociechami:)

Mąż z Tomutkiem, a mamy brak, bo robi zdjęcie:(

Już po pływaniu, Karinka zmęczona pełna wrażeń i potem już odpoczywamy:)

mamy zdjęcie z basenu razem!:) Cała rodzinka w komplecie:)

Po basenie, powrót do domu, posiłek, spanie i wyjście na długi spacer. Pojechaliśmy z dziećmi na Kępę Potocką. Kępa jest bardzo zielona, poza tym ma dużo ścieżek rowerowych, place zabaw dla dzieci, jakieś miejsca do posiedzenia dla rodziców i duże połacie trawy na pikniki. Nie nastawialiśmy się tym razem na piknik, a głównie na spacer, ale pomimo to zatrzymaliśmy się na chwilę przy jednym z placu zabaw, gdzie Tomek wspinał się na ogromną zjeżdżalnię i razem ze mną zjeżdżał z okrzykiem śmiechu. Kiedyś nawet bym nie pomyślała, że będę włazić na tak wysoką zjeżdżalnię, a tymczasem wspinałam się na nią razem z dziećmi i także z nimi zjeżdżałam. Świat zwariował:)
Podczas spaceru Karinka bardzo dużo chodziła i praktycznie nie chciała siedzieć w wózku. No to się zaczęło - pomyśleliśmy z mężem. Koniec sielskich spacerów. Będzie trzeba biegać już za dwójką, a nie tylko za Tomkiem. 
Podczas tej wycieczki byłam przerażona liczbą psów bez kagańców, czasami bez smyczy. Niektóre dość głośne psy powinno posiadać także moim zdaniem coś jak obroża antyszczekowa, bo to nie jest normalne, że jestem w parku a pies szczeka na mnie, że boję się ruszyć z miejsca. Boję się psów, zwłąszcza dużych i jednak wolę, gdy mają coś na pysku. Wówczas mam pewność, że mnie nie ugryzą.
W sumie nie mam nic do psów, ale gdy widzę spacerujących ludzi i obok nich daleko psa spuszczonego ze smyczy, to jestem przerażona. Właściciel zwierzaka zawsze powie, że pies jest łagodny i można go przyłożyć do rany. Zastanawiam się, co mówi właściciel, gdy pies jednak ugryzie obcego? No właśnie oto jest pytanie.
Wieczorem byliśmy padnięci i ledwo weszliśmy do domu, a już chciało nam się kłaść na krótką drzemkę... 
Karina z tatusiem na zdjęciu wygląda rewelacyjnie:)

Spacer na Kępie Potockiej:)

Karinka chciała sama chodzić...

Czego oni szukają?

Tomek podczas wspinaczki na ogromną zjeżdżalnię. Mama tuż obok:)

...a tu kwiatki kwitną na żółto:)

W domu córeczka i tatuś bardzo zmęczeni szykują się do krótkiej drzemki:)

sobota, 25 kwietnia 2015

Udana wizyta u fryzjera:)

Tomek u fryzjera z zabawkową kasą fiskalną, która wyglądała jak tanie kasy fiskalne. Tomowi bardzo się spodobała, że nawet zastanawiam się nad kupnem:)

Gdy widzę, jak moje dzieci szybko rosną - a zwłaszcza Tomek, to coraz bardziej mnie to rozczula. Tomek staje się bardziej dojrzały, samodzielny, więcej rozumie i mówi, lepiej sygnalizuje swoje potrzeby i oczekiwania, dostrzega więcej przedmiotów i interesuje się tym, do czego służą. Dziecko na tym etapie życia rozumie znacznie więcej niż myślimy, ma już poczucie kontroli nad własnym zachowaniem, choć wiele razy nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami. W tym wieku należy z dzieckiem dużo rozmawiać, tłumaczyć, przekonywać. Już wiele razy przekonałam się, że to działa i choć dziecko nie rozumie czegoś za pierwszym razem, to za dziesiątym okazuje się, że wszystko wie i już doskonale rozumie.

W miniony czwartek robiliśmy kolejne podejście do wizyty Tomka u fryzjera. Jak do tej pory każda wizyta kończyła się tym, że wychodziliśmy z wielkim krzykiem i tylko częściowo podciętymi włosami. Po takiej wizycie byłam lekko roztrzęsiona, zdenerwowana i zmęczona. Raz, że Tomek nigdy nie chciał się przekonać do fryzjera, dwa zawsze namawiałam go lub przekupywałam jakimś drobiazgiem, bo miałam nadzieję, że da się podciąć (i nic z tego). Tłumaczenie czegoś Tomkowi, trzymanie na siłę na krześle i ciążliwe proszenie potrafi wybić nawet największego twardziela, czyli mnie we własnej osobie:)

Tymczasem w czwartek, Tomek, jak gdyby nigdy nic wszedł do salonu fryzjerskiego, rozebrał się, następnie oglądnął bardzo dokładnie wszystkie sprzęty, meble i dekoracje. Po czym wygodnie usiadł na fotelu fryzjerskim i gdy otrzymał od fryzjerki zabawkową kasę fiskalną, zaczął się grzecznie bawić. Fryzjerka w tym czasie swobodnie obcinała Tomkowi włosy. Tomek siedział i był grzeczny - jak nigdy. Nie płakał, nie zadawał pytań, nie denerwował się, nie krzyczał, tylko spokojnie siedział...
A ja wymiękłam, bo mój syn staje się już dorosłym i rozumnym człowiekiem. Jakby nie patrzeć dojrzał już do kolejnej rzeczy w swoim życiu i po raz kolejny uświadamiam sobie to, że jeszcze kilka lat i nie będę mu już potrzebna.

Tym razem po fryzjerze Tomek wygląda tak, jak miał wyglądać.

piątek, 24 kwietnia 2015

Męski dzień porządków domowych

Tata z synkiem biorą się za sprzątanie pokoju.

Bardzo lubię dni, kiedy jesteśmy wszyscy w domu i razem coś robimy, np. sprzątamy:) Pisałam już w lutym TU , że uczymy Tomka sprzątania. Nauka sprzątania dziecka to nie kwestia kilku dni lub nawet tygodni, a sprawa na dłuższą metę. Trwa zazwyczaj przez kilka lat, a rodzice muszą być konsekwentni w swoich postanowieniach i powinni zdecydowanie wymagać od dziecka konkretnych działań. Brzmi to sztywno i mało optymistycznie, ale my już wiemy, że to działa. Tomek często chętnie sprząta z nami, a kwestia segregowania zabawek jest już dla niego tak oczywista, że niekiedy nawet nie muszę go do tego jakoś specjalnie motywować. 
Nie zawsze jest tak błogo i kolorowo, bo zdarzają się sytuacje, gdy Tomek nie chce sprzątać i nie chce nawet pomagać rodzicom. Wówczas nie pomagają prośby, dyskusje, i wszelakiego rodzaju argumenty, ale to może się zdarzyć i tak po prostu może być, więc należy to jakoś przeboleć. W takich sytuacjach pozwalam Tomkowi na to, że tym razem mama posprząta, ale umawiamy się, że Tomek dodatkowo pomoże mi w innych pracach. 
Jesteśmy na etapie ciągłego powtarzania i rozmawiania z Tomkiem o wszystkim, także o sprzątaniu. To jest bardzo słodkie i mam nadzieję, że nigdy mi się nie znudzi. A dla Was załączam kilka zdjęć z robienia porządków taty i synka w dziecinnym pokoju. 

Staram się o to, by Tomek więcej czasu spędzał z tatą. Taki czas wspólny to np. sprzątanie. Wspólny czas przyczynia się nie tylko do lepszych relacji między ojcem i synem, ale także inaczej wpływa na synka. Tomek jest mniej zazdrosny, spokojniejszy, bardziej wyrozumiały dla swojej siostry. Ponad to mniej krzyczy, mniej rozrabia i chętniej bawi się z nami razem.

Szarą ścianę u dzieci chciałabym zmienić i nie wiem, czy poszukać jakiejś fototapety, czy może znaleźć inne tanie tapety ścienne i coś tu dzieciom przykleić?


Każdy kąt trzeba odkurzyć:)

Pod łóżkiem także należy posprzątać...


Tomek nie jest jeszcze zadowolony z efektu sprzątanie. Pokazuje tacie, co jeszcze zostało do odkurzenia:)

czwartek, 23 kwietnia 2015

Co to jest?

 
Tomek w lesie po setce pytań "co to jest?" - tu już także po wizycie u fryzjera:)

 Od kilku dni ulubionym zdaniem i powiedzeniem Tomutka jest: "co to jest?". Brzmi to bardzo śmiesznie, ale także jest bardzo poważne. Czasami mamy z mężem wrażenie, że najważniejsze jest dla Tomka po prostu wypowiadać na głos to zapytanie. Mniej istotne natomiast wydaje się już to, czy Tomek uzyska odpowiedź. Niekiedy w ciągu godziny nasz Tomek potrafi zapytać nas przeszło kilkadziesiąt razy: "co to jest?". Wówczas pyta o wszystko. Na razie nadal staramy się odpowiedzieć na każde postawione pytanie i na każdą wątpliwość. Mamy też do tego bardzo dużo zapału i cierpliwości, ale co będzie w za jakiś czas? Mam nadzieję, że nasz syn nauczy się także innych pytań i nasz dialog będzie wyglądał nieco ciekawiej. Cieszę się, że Tomek już lepiej mówi i tak chętnie nawiązuje konwersację z innymi. Oby tylko jeszcze zaczął mówić wyraźniej.
Tymczasem dzisiaj w drodze na kontrolę lekarską z Tomkiem miałam chyba ze sto zapytań, "co to jest? Gdy w pewnym momencie Tomek zapytał o billbord, to tak mu się to słowo spodobało, że przez następną godzinę mówił "bilbol klamowy". Rozśmieszał tym samym wszystkich podróżnych, bo rzeczywiście było to bardzo śmieszne i słodkie:) A do tego, ja go poprawiałam, a on się  śmiał i nadal przekręcał słowa. 
Lubię te chwile sędzone z dziećmi i te wszystkie śmieszne sytuacje. Oby było ich jak najwięcej:)

A tu na zdjęciu - Tomek po tym, jak pierwszy raz przyglądał się bilbordowi reklamowemu. Siedział w metrze na ławce, czekaliśmy na kolejny pociąg, a Tomek siedział i krzyczał głośno o billboard reklamowy. Było to i śmieszne i słodkie...

Mamusia z syneczkiem w metrze, w drodze powrotnej do domku:)

środa, 22 kwietnia 2015

Pierwsze buciki Karinki

Pierwsze buciki Karinki:) Szkoda, że ja takich nie mogę założyć do pracy.
 Ja jak już to jakieś baleriny typu baleriny gabor.

Pomimo, że Karinka chodzi już samodzielnie od około dwóch miesięcy, dopiero teraz zakupiłam jej pierwsze prawdziwe buciki. Do tej pory ubierałam jej - zgodnie z wytycznymi ortopedy - bardzo miękkie buciki dla małego dziecka. To takie bardziej okrycia na nóżki bez solidnej podeszwy niż buty. Gdy było bardzo ciepło na dworze to wówczas pozwalałam jej w jej zastępczych mięciutkich bucikach chodzić po ziemi. Niestety od jakiegoś czasu było bardzo zimno, dlatego musiałam nieco przyśpieszyć zakup pierwszych butów. 
Nie lubię kupować butów zarówno dla mnie samej, jak i dla dzieci. Gdybym mogła na to przeznaczyć jakąś astronomiczną kwotę to może było by to bardziej przyjemne, bo wówczas nie musiałabym łączyć wszystkich pożądanych cech w jednej parze, ale nie mogę przeznaczyć na zakup butów dużej kwoty, dlatego kupiłam jedną parę i mam nadzieję, że na miesiąc wystarczy:)
Żałuję, że Karinka ma tak małą nóżkę, że pierwsze buty Tomka, które nosił bardzo krótko są nadal dużo za duże.

Czym się kierowałam przy zakupie butów dla Karinki? :
  • buciki musiały być miękkie,
  • w odpowiednim rozmiarze, tj. nieco większym od nóżki dziecka, w moim przypadku o pół centymetra,
  • o ładnym wyglądzie, który pasowałby do naszych ubrań (nie mamy ich wielu, ale już jakieś mamy:)),
  • chciałam zakupić obuwie w jakiejś dostępnej/normalnej cenie.
Jakie miałam szczęście?
  • ano w sklepie adidasa pojawiło się kilka promocji i także butów w normalniejszych cenach, więc mogłam zakupić miękkie buciki, o ładnym wyglądzie i pasujące do naszej skromnej garderoby:)
Jak Wam się podobają?

Karinka dumnie kroczyła w swoich butach po międzyblokowych alejkach:)

W butach wchodzę juz wszędzie i chętniej:)

wtorek, 21 kwietnia 2015

Kiedy pożegnać smoczka?

Półroczna Karinka i dwuletni Tomutek

Gdy jeszcze nie miałam dzieci to smoczek wydawał mi się nieodłącznym gadżetem każdego maluszka, bez którego nie da się przeżyć. Uważałam też, że należy dziecku taki gadżet dać. Poza tym każde dziecko ze smoczkiem tak słodko wygląda. Teraz, gdy już mam dzieci - sprawa wygląda całkiem inaczej. Choć widok dziecka ze smoczkiem nadal wydaje mi się słodkim i kochanym, to sama myśl, jakie szkody wyrządza smoczek, przyprawia mnie o mdłości.
Niektórzy lekarze twierdzą, że najlepiej w ogóle nie dawać dziecku smoczka. Jednakże wiemy, że czasami jest to zbyt trudne i wręcz niemożliwe, ale zalecane także dla zdrowotności matki. Ja nie miałam serca nie dać i Karince i Tomkowi smoczka do buziaczka, bo to była ich jedyna możliwość, by lepiej zasypiali i nie płakali. Karina dostała smoczka już w szpitalu. Panicznie mi płakała, a ja po cesarce byłam tak obolała, że nie mogłam jej wziąć i cały czas przytulać. Wówczas smoczek uratował i mnie i Karinkę.
To wszystko ok, ale jakby nie było przychodzi czas, kiedy należy dziecko odzwyczaić od smoczka i im szybciej tym lepiej. Oczywiście łatwo napisać, a gorzej wykonać. Mogę napisać już ze swojego doświadczenia, że w zależności od tego, jak bardzo dziecko jest uzależnione od smoczka oraz od sytuacji w danej rodzinie, należy podjąć w pewnym momencie decyzję o pożegnaniu ze smoczkiem. To bardzo ważne, by dziecko na tym nie ucierpiało.
 W naszym przypadku decyzję o rozstaniu ze smoczkiem w przypadku Tomka podjęliśmy trochę za późno. Mieliśmy dwa momenty i niestety nie skorzystaliśmy z pierwszego tego właściwego i bardzo nad tym ubolewam.
Właściwy moment to taki, który nie będzie powodował dodatkowego narastającego stresu dla dziecka. Dziecko przeżywa różne stresy związane z pójściem do żłobka, narodzinami rodzeństwa, wyrzynającymi się ząbkami i inne. Jeżeli w takim mało odpowiednim momencie dołożymy pożegnanie smoczka to może się wydawać bardzo złą decyzją.

Ten pierwszy właściwy w naszym przypadku czas przypadał na 14-18 miesiąc życia, drugi najwłaściwszy pierwszy moment nadarzył się dopiero w  27-30 miesiącu życia Tomka. W 14-18 miesiącu na świecie jeszcze nie było Kariny, był to więc najodpowiedniejszy czas biorąc pod uwagę, że Tomek był jeszcze sam, więc nie było zazdrości, niezrozumienia spowodowanego pojawieniem się nowego członka rodziny. Poza tym wiek Tomka był odpowiedni i mama nie była jeszcze obolała po cesarce. Niestety w tym najodpowiedniejszym momencie nie podjęliśmy wyzwania i to był bardzo duży błąd.
Następny taki czas, kiedy można było pożegnać smoczka pojawił się dopiero w 27 miesiącu życia Tomka. Wówczas Tomek już przyzwyczaił się do Kariny i nawet czasami się do niej przytulał, zaczął chętnie chodzić do żłobka, już tak nie chorował, nie płakał i przede wszystkim ta zazdrość o Karinę pojawiała się nieco rzadziej. Dało się już z nim rozmawiać i nie wpadał w złość nie do opanowania. Był już taki bardziej do ogarnięcia, wyrozumiały i bardziej dorosły.

Jak się okazało na pożegnanie smoczka potrzebowaliśmy trzech dni. Po trzech dniach Tomek już nie wspominał o smoczku, nie pamiętał o nim i zasypiał bez poważniejszych problemów.
Niestety smoczek pozostawił u Tomka trwały znak w postaci krzywego zgryzu. Efektem tego obecnie jesteśmy pod kontrolą dentysty i niestety ortodonty. Jest już raczej pewne, że dostaniemy dla Tomka aparat na zęby. Stomatolog poinformował mnie, że będzie to aparat, którym będziemy ćwiczyć z dzieckiem, a nie taki na stałe lub na noc. Nie mam pojęcia, jak to wygląda. Przeglądałam w internecie różne aparaty na zęby i stwierdziłam, że może nie będę sobie tym zawracać głowę. Poczekam i zobaczę, co dostaniemy.


Po tych moich doświadczeniach śmiało mogę potwierdzić, że:
  • jeżeli dziecko nie widzi smoczka, to się go nie domaga i szybko o nim zapomina,
  • dziecku, które już rozumie, można łatwo wytłumaczyć, co się dzieje ze smoczkiem i dlaczego już go u nas nie ma. Tomek do tej pory wie, że smoczek poszedł do innej małej dzidzi, bo on go już nie potrzebuje. Dziecko potrzebuje mieć czasami historię odejścia lub pożegnania smoczka,
  • konsekwencja jest kluczem do sukcesu i już raz podjętej decyzji nie należy zmieniać. Dziecko to doceni,
  • powinniśmy się kierować dobrem dziecka i choć w danym momencie żal nam łez tęsknoty za smokiem, to pamiętajmy, że robimy to w trosce o zdrowie dziecka, o rozwój jego mowy i czynności takich, jak żucie, czy gryzienie,
  • obecność smoczka w życiu dziecka przyczynia się do tego, że dziecko ma gorzej wyćwiczone mięśnie artykulacyjne, efektem tego dziecko zaczyna później mówić,
  • smoczek powoduje powstawanie krzywego zgryzu, co w konsekwencji może doprowadzić do tego, że będziemy musieli zaopatrzyć się w jakiś aparat na zęby:(
  • gdyby ktoś mnie kiedyś zapytał, czy podać smoczka dopiero co nerodzonej dzidzi, to powiedziałabym z całą konsekwencją "NIE".

       

poniedziałek, 20 kwietnia 2015

Dzieci na wystawie kotów

Z biletami idziemy już na wystawę

W ostatni weekend odwiedziliśmy z dziećmi wystawę kotów. Już kiedyś byłam z Tomutkiem na podobnej wystawie, jednakże mój synek nie był specjalnie zainteresowany zwierzakami. Tym razem jego reakcja była o 180% inna. Tomek był bardzo zaciekawiony każdym kotem. Bardzo dokładnie oglądał klatki i znajdujące się w nich zwierzęta. Coś tam sobie do nich mówił, a mi zadawał ciągle pytania i podekscytowany pokazywał a to ogonek, a to uszko, a to oczko. Bardzo chciał się pobawić z jakimś wesołym kotkiem, jednak to było zabronione. Jak widać na zdjęciach, kotki miały swoje kosze i z nich nie wychodziły. Były wyciągane tylko i wyłącznie na ocenę przez Sędziów. Troszkę szkoda, że dzieci nawet nie mogły pogłaskać kotków. Żaden nie był wystawiony, co oczywiście rozumiem. Jednak za bilet zapłaciliśmy 12 zł/osoba (czyli 24 zł za nas dwoje), tzn. za mnie i za męża. To sporo, jak na brak możliwości pogłaskania choć jednego okazu...

Bardzo chciałabym mieć kotka, jednakże w małym mieszkaniu było by nas wówczas za dużo. Kot też potrzebuje przestrzeni, a u nas jej nie ma. Nie chciałabym trzymać kota na uwięzi w mieszkaniu, więc marzę, że w przyszłości będziemy mieszkać w jakimś małym domku z ogródkiem i podwórkiem, gdzie nie tylko koty, ale także jakiś pies znajdzie swoje miejsce:) W otoczeniu zwierzaków dzieci wychowują się także inaczej i uczą się na pewno wrażliwości do zwierząt.
Tymczasem przed nami odwiedziny w ZOO i mam nadzieję, że pogoda i praca mi na to pozwoli. Tam będziemy oglądać nieco większe "koty".
A miniony weekend spędziłam w pracy i może dobrze, bo na dworze było paskudnie zimno, że z domu nie chciało się wytknąć nosa. W sobotę udaliśmy się tylko na godzinny spacer i to już nam wystarczyło na cały weekend. Czasami tak jest, że nie chce się nigdzie wychodzić. 


 
Tomutek podziwia wszystkie kotki:)

Ocena kotów...

Z lewej Pani ocenia kota, a po prawej Tomek z tatą i Karinką

A poniżej kilka leniwie odpoczywających kotów. Wszystkie z wystawy: