Mąż chory? - czyli masz jedno dziecko więcej w domu...

Wracamy metrem, oczywiście we czwórkę. Klara śpi w wózku:)

Od kiedy jest nas więcej, nie mam już tak dużo czasu na pisanie bloga i bardzo nad tym ubolewam. Czasami mam wrażenie, że pojawiam się tu jako gość. Wszyscy to znamy i wiemy, jak to jest, gdy rodzina się powiększa:) i człowiek układa sobie wszystko na nowo i próbuje wszelkich sposobów, by z jednej strony ułatwić sobie życie, a z drugiej być z dziećmi jak najwięcej.
Czasami śmieję się sama z siebie, bo pomimo mojego napiętego grafiku, ciągle coś chciałabym w niego jeszcze wcisnąć, a tak się nie da. 
Duża rodzina oznacza inną organizację wszystkiego, bo i posiłek należy przygotować większy (jedna dodatkowa osoba zazwyczaj nie robi różnicy, ale więcej o dwie lub trzy osoby to już różnica), zrobić większe pranie i większe zakupy, czas na zabawę zaplanować inny (by dogodzić każdemu), odprowadzić dzieci na zajęcia, do żłobka, czy przedszkola, znaleźć czas dodatkowy dla każdego dziecka w ciągu dnia i w końcu też usiąść z drugą połówką i porozmawiać (nawet o głupotach), może obejrzeć jakiś film, przeczytać książkę, posłuchać muzyki, albo ot być ze sobą.

Jeżeli w dużej rodzinie (gdzie dzieci są jeszcze małe i nie ma dodatkowej pomocy) zachoruje jeden z rodziców to jest zupełna klapa. Na tego drugiego spada dosłownie wszystko. 
Tak się właśnie niedawno stało u nas. Mąż zachorował i całkowicie rozłożył się na łopatki. Leżał i był nieprzytomny. Musiałam wezwać lekarza do domu. Diagnoza: angina. 
Takim oto sposobem do opieki nad trójką dzieci otrzymałam jeszcze jedno w postaci chorego męża.

Nie cierpię, gdy mój mąż choruje (hmmm, dlaczego ja nie choruję???). Zawsze sobie myślę, że nie dosyć, że 90% w domu robię ja, to specjalnie zachorował, bym jeszcze na jakiś czas straciła te 10%, które dla mnie wiele znaczą. Co więcej w czasie, kiedy mąż chorował mieliśmy zaplanowane wyjście na urodziny do dawno niewidzianych znajomych. Cieszyłam się tak bardzo, że już moje dzieci powtarzały, że mama się cieszy, bo idzie na urodziny. A tu masz Ci babo placek! - z urodzin nici. Teraz już wiem, że nie można się tak bardzo z czegoś nadchodzącego cieszyć, bo los może nam zrobić psikusa.

Podczas choroby męża mój dzień zaczynał się od 6:00, a kończył o 22:00 i mało było czasu na przerwę lub choćby filiżankę herbatki. Czy kiedyś nadrobię takie drobne sprawy? - raczej nie, bo życie idzie dalej i nie ogląda się za siebie.
Dobrze, że mogłam odprowadzić córkę do żłobka, to w domu byłam z dwójką dzieci + mąż. Posiłki dla Tomka, karmienie Klary, spacery dla obu, pomoc mężowi, zajęcia dla Tomka, a po 15:00 czytanie dzieciom, powtarzanie ćwiczeń, kąpiel, sen, pranie, sprzątanie po wszystkim i jeszcze inne domowe sprawunki. Kto, jak nie kobiety wiedzą, dlaczego w takich sytuacjach nie odbieram telefonu? Jak rozmawiać z kimś, skoro ma się tysiące spraw na głowie i małe dzieci, które mało rozumieją i żądają 100 procentowej uwagi?

Dlaczego Tomek był w domu? Ano wczoraj Tomek miał w szpitalu zabieg usunięcia migdałów i nie mogliśmy dopuścić, by zachorował. Nie mógł mieć nawet słabego kataru, więc musiał zostać w domu. 

Ubolewam nad tym, że zabieg był konieczny, bo chciałam tego uniknąć dla zasady, jak to niektórzy mówią: "nie ruszaj g..., bo zacznie śmierdzieć", ale czasami się nie da i musieliśmy się zdecydować. O efektach będę informować zainteresowanych. Na razie jestem lekko przerażona, co i jak będzie dalej.


A na naszych zdjęciach, my podczas spacerów i czytania książek. Kocham chodzić z dziećmi na spacery i choć czasami jest to bardzo stresujące to ich uśmiechnięte minki wszystko mi wynagradzają. Dzieci są bardzo spontaniczne i prawdziwe, na bieżąco dają znać, co im się podoba i uwielbiam to w nich. My fanatycznie wręcz chodzimy do lasu i nad stawy karmić kaczki. Uwielbiamy też czytanie książek. Gorzej z wyborem tej, którą mama ma przeczytać w danym momencie. Zarówno Tomek, jak i Karinka mają swoje preferencje i zazwyczaj należy przeczytać im co najmniej dwie książeczki, lub dwa opowiadania. W przeciwnym razie jest płacz, lament i niekończące się dyskusje. Niekiedy zastanawiam się, jak na to reagować, czy czytać w nieskończoność? Czy może postawić granicę? W zależności od sytuacji, staram się odpowiednio podjąć decyzję i odpowiednio wytłumaczyć to dzieciom. Czasami bywa śmiesznie, bo czytam i czytam i po trzecim opowiadaniu, bądź książeczce bywam śpiąca i normalnie przysypiam. To nic, że jest godzina 19:00 lub 20:00. Jestem po całym dniu tak zmęczona, że nie panuję już nad tym:) Wówczas dzieci krzyczą: mama nie śpij! Śmieszne to trochę:))))

Tymczasem mąż stanął na nogi dopiero w piątym dniu choroby. Lekarza wzywaliśmy dwa razy, bo gorączka przewyższała przez trzy dni 40 stopni i nie pomagały ani antybiotyki, ani okłady. Mąż był od nas odseparowany, a ja spałam z trójką dzieci.
W ciągu dziesięciu dni schudł ponad 5 kg.

cdn...

Karina oczywiście tradycyjnie karmi kaczki i siebie. Nie wiem, dlaczego dzieci lubią jeść stare bułki:)

W lesie jest cudnie jesienią...

Niestety Karinka do zaśnięcia potrzebuje czasami smoka:(